myśleliście, że będzie o noworocznych postanowieniach?

A nic z tego, o postanowieniach będzie jutro ;-P Dziś będą guziki! Stałam dziś w pasmanetrii jak ten osiołek, co mu w żłoby dano i nie mogłam wybrać guzików do Celtica. Ogólna koncepcja była taka, że mają być proste, rustykalne, kościane, może drewniane. Dobierałyśmy z moją ulubioną panią sprzedawczynią dziesiątki różnych wzorów i nic... bez objawień. Już się prawie zdecydowałam na takie ciemne kwadraty drewniane, gdy sprzedawczyni powiedziała: "Wie pani co, niech pani sobie tu wejdzie do mnie za ladę i sama się porozgląda, może znajdzie się coś lepszego". Taka fajna kobita - po jakiejś minucie już wiedziałam, czego chcę - tylko, że koncepcja zmieniła się o 360 stopni ;-P Kupiłam takie:


Trochę się bałam, że to będą "dwa grzyby w barszcz", że takie ozdobne, jasne guziołki będą się gryzły z ornamentami na Celticu, ale teraz wydaje mi się, że pasują. A tutaj jeszcze zbliżenie guzika:


A przy okazji, wszystkim, którzy lubią się bawić, tanecznego szaleństwa dziś życzę, a tym, co jak ja i Smok wolą się zaszyć w domu, miłego chilloutowania ;-) Mnie czeka pilnowanie kotów, które potwornie się stresują petardami i fajerwerkami (zwłaszcza petardami, one mają słuch wielokrotnie lepszy od ludzi i takie bezsensowne hałasy, to dla nich tortura), ramiona Smoka, martini z cytrynką, jakiś dobry film i kilogram homarców (kupiłam jakiś czas temu i leżały w zamrażalniku, dziś sobie zrobię ucztę. I do siego :-)

Celtic (i) frost ;-)

Nie, nie będzie o dość znanej kapeli ze Szwajcarii grającej awangardowy metal, więc wszyscy, którzy trafili tu po wystukaniu tej nazwy w googlach mogą spokojnie zamknąć stronę - będzie o swetrach i pogodzie ;-P
Mamy dziś przepiękną zimową pogodę, niemal jak z pocztówki - bezchmurne niebo, dużo słońca, szadź wymalowująca wzorki na drzewach i krzewach i lekki mróz - do szczęścia brakuje tylko trochę śniegu. Mam mnóstwo energii, co objawiło się m.in. w wykończeniu rękawów Celtica:
\
Zrezygnowałam z użycia rekomendowanych przez DROPSa drutów pończoszniczych i zrobiłam je tradycyjne, a następnie zeszyłam - wyszło całkiem nieźle, a przynajmniej nie ogarnia mnie desperacja na widok powyciąganych oczek, jak poprzednim razem, gdy Celtica robiłam z kremowej wełny. Po południu mam zamiar wyciągnąć kadłubek sweterka, połączyć go z rękawami i zacząć dłubanie karczku (karczka?) oraz kapturka. A jutro postaram się skoczyć do miasta po guziki, bo jeśli nie, to na otwartą pasmanterię trafię dopiero w przyszły poniedziałek, o ile nie będzie akurat inwentury ;-)
Celtic z tureckiej Mayi zapowiada się bardzo ciekawie - wiem, że trzymam się tych pochwał dla Mayi jak pijany płotu, ale ona jest cudowna po prostu - w zestawieniu z celtyckimi warkoczami i krojem sweterka będę się czuła, jakbym nosiła na sobie jakąś elfią szatę co najmniej :-)

słodziak poświąteczny

Fotka autorstwa: tanneicasey

Buszuję w Internecie i znalazłam coś takiego - to chyba najsłodszy sweterek, jaki ostatnio widziałam. I oczywiście go chcę i może nawet obejdzie się bez kupowania nowej włóczki, bo coś z zapasów powinno się nadać :-)
Poza tym wypchnęłam wreszcie gotowe tłumaczenie kolejnej książki i oczekuję na dosłanie egzemplarza następnej - czyli mam trochę wolnego czasu i zabrałam się za Celtica - postępy może sfocę jutro - ta alpakowo-jedwabna włóczka jest bosska - aż się chce dotykać :-)

ogłoszenia "parafialne" ;-)

Okropnie zaniedbałam odpowiadanie na wasze komentarze, a nawarstwiło się ich trochę i pytań różnych i wypowiedzi, na które wypadałoby zareagować, więc teraz nadrabiam hurtem i w poście, bo część komentarzy już dość dawno była.
Przede wszystkim wszystkim dziękuję za życzenia świąteczne - to, że nie obchodzę Bożego Narodzenia nie znaczy, że nie jest mi miło, gdy ludzie o mnie pamiętają - jest mi bardzo miło :-)

Brahdelt - pas do tańca fajny, bardzo ATSowy, "klasyczny" można powiedzieć :-)

Kath - chyba nie ma szans, żeby Smok został etatowym testerem włóczek, ale te Kid Mohairy z YarnParadise mają dużą domieszkę sztuczności i są bardzo miłe w dotyku. To chyba też ważna wiadomość dla Joanny, która pytała, czy nie są gryzące.

Fiubździu - gratuluję nowego pasa do tańca :-) Bardzo chętnie złożę z tobą zamówienie w YarnParadise, szczerze mówiąc chciałabym to zrobić już na początku stycznia, jeśli by ci to odpowiadało. Persjanko - może do nas dołączysz?

Lucille - mam nadzieję, że lektura była przyjemna, a szczęka rozdziawiała się od rzeczy przyjemnych.

Grażyno (gracho) - cena wysyłki w YarnParadise jest uzależniona od wagi włóczki, którą kupujesz, ale można sobie wszystko z góry dokładnie skalkulować, ponieważ mają tam specjalny kalkulator, w którym wybierasz wagę włóczki i kraj, a on ci pokazuje, ile kosztowałaby wysyłka różnego rodzaju paczek. Kliknij tutaj i sobie zobacz.

zachwyt dnia

Zachwyciły mnie dziś przepiękne, niezwykłe, twórcze quilty-mapy Leah Evans. Nie umiem tego nawet opisać - musicie to zobaczyć Tutaj jest jej stronka.

Przesilenie Zimowe

Nie obchodzę Świąt Bożego Narodzenia, ten cały szał i amok przedświąteczny zwykle omija mnie łukiem. Szanuję moich bliskich i znajomych na tyle, żeby brać udział w rodzinnej Wigilii, czy wymieniać świąteczne życzenia. Jednak nie ma to dla mnie duchowego wymiaru. Za to dzisiejszy dzień ma :-) Dziś mamy najkrótszy dzień w roku. Przełom - jeden z kilku w roku, ale ten jest szczególny. Od jutra zaczyna przybywać światła, nadziei, optymizmu i pozytywnej energii. Dziś symbolicznie odbijamy się od dna, żegnamy z "ciemną stroną mocy", z przeszłością, która nas unieruchamia, zamiast dawać napęd. Nieważne, co was przygniata, dołuje i podcina wam skrzydła - w końcu nastąpi przesilenie i będzie można znów zacząć się wspinać - czego Wam wszystkim Kochani życzę :-)

jak dobrze, że już koniec tygodnia...

Uff, to był tydzień pełen pośpiechu i biegania - i to wcale nie ze względu na święta - wypełniły mi go wizyty w urzędach, u lekarzy, podróż do Bydgoszczy na warsztaty taneczne oraz imponderabilia, w które obfituje każdy, szary (ostatnio bardzo szary) dzień. Czy uwierzycie, że w tym tygodniu nie przerobiłam nawet jednego rzędu robótki???? Dramat, odwyk mi wyraźnie nie służy. Niemal do płaczu doprowadziły mnie próby sfotografowania zakupionych ostatnio włóczek - ten grudniowy półmrok jest dobijający. Tak, czy inaczej w końcu zrobiłam - optymalne nie są, ale cóż, nie będziemy czekać do czerwca chyba ;-)
A zakupy zrobiłam w tureckim Yarn Paradise. Mieli wyprzedaż, więc zaszalałam z cieniutkimi włóczkami. Pierwszy był Shrimp Kid Mohair w kolorze granatowym, brązowym i kremowym.


To zdjęcie nie oddaje jego delikatności i piękna koloru - fotka w sklepie chyba jednak jest lepsza. Chcę z niej zrobić "motylka":



Druga włóczka to też Shrimp Kid Mohair tylko w odcieniu turkusowym:


Jeszcze nie wiem, co z niej będzie, ale "ulejbam" ten odcień ;-)
Trzecia jest włóczka Kid Mohair w odcieniu, UWAGA! liliowym ;-P


Nie mam bladego pojęcia, co mnie "wzięło", ale chcę z niej zrobić coś ultraażurowego, ultraseksownego i ultrakobiecego ;-)

tribalowe psoty

Miałam wam dziś pokazać coś ładnego, ale że w tym czymś dużą rolę odgrywa kolor, a mamy typowy, grudniowy, smętny dzień, taki co to od samego rana trzeba sztuczne światło włączyć, żeby w ogóle było coś widać, to nijak porządnych fotek zrobić nie mogę (to jest chyba lite motive ostatnich tygodni, brak warunków do robienia zdjęć :-P Więc poczekam z ładnościami i pokażę wam przy czym zacieszam ostatnio strasznie. Oczywiście chodzi o tribal fusion. Pierwszy teledysk to The Indigo (Rachel Brice, Zoe Jakes i Mardi Love, którą uwielbiam, za wygląd gwiazdy niemego kina, za stroje, za "mięciutki" styl tańczenia i za to, że w świecie żylastych, tribalowych joginek jest rozkosznie zaokrąglona - to ta z loczkiem na samym środku czoła) - wygłupiają się strasznie do muzyki Man Man, a konkretnie do utworu Spider Cider. Może to i głupie, ale bardzo mi się przy tym poprawia humor:


A drugi teledysk to fragment występu Rachel Brice i Mardi Love - kompletnie zwariowana muzyka, kabaretowe klimaty i śmieszna choreografia. Uwielbiam, gdy "tribalki", zwykle mroczne niczym sztolnie Morii, nie biorą się zbyt poważnie i robią takie "wygłupy" ;-)

Pulpecji "Poradnik żywota szczęśliwego"...

Aby właściwie odpocząć, należy zwrócić uwagę na to, by stopy ułożyć w pozycji nieco uniesionej, najlepiej też oprzeć je na czymś miękkim, typu kuper Stanisława. Nie należy się przejmować tym, że niektórym może się to nie podobać ;-P

wieści z haremu ;-P

Laura mówi, że jestem nierzeczywista, to dziś będzie nieco więcej bajek z tysiąca i jednej nocy ;-P W sobotę siedziałam do północy i szyłam haremki. No i się udało :-) Przeszły chrzest bojowy podczas wczorajszych warsztatów i zdały go celująco - nic się nie rozpruło, nic nie rozeszło w szwach, żadnych katastrof, nie było mi za gorąco, ani niewygodnie :-) Oczywiście nie obyło się bez przygód - o mało co, a nie weszłabym w te spodnie, bo robiąc wykrój zmierzyłam się dokładnie, ale później zapomniałam, że biodra to jednak mam powyżej kroku spodni, a nie poniżej ;-P Na całe szczęście w ostatniej chwili udało mi się całość uratować. Maszyna, którą podarowała mi sekutnica jest po prostu świetna. Wybaczyła mi całą niedoskonałość i brak wprawy, niczego nie wciągała, nie marszczyła, satyna mimo, że śliska trzymała się pięknie i wszystkie szwy i obrębienia wyszły prosto i tak jak chciałam - no prawie, ale to już wina mojego braku doświadczenia. W każdym razie było na tyle dobrze, że chcę szyć dalej. Proste rzeczy, ale kiedyś może coś bardziej skomplikowanego, kto wie ;-)


Zdjęcia robiliśmy przy grudniowym świetle, stad szumy i generalnie niezbyt dobra jakość, ale cóż zrobić - może przynajmniej będziecie mieć ogólne pojęcie, jak te moje haremki wyglądają. Z przyczyn oczywistych nie mogliśmy też udać się w plener, więc musicie mi wybaczyć "sceny balkonowe" i dziwny format zdjęć (nie chciałam wam pokazywać elementów balkonu, nieco zbyt mało orientalne były ;-)


Wnioski na przyszłość - następne haremki powinny mieć nieco dłuższe nogawki i być sporo szersze - a co, jak szaleć, to szaleć :-)

Salam alejkum i do przodu ;-)

Nie rozpieszczam was w tym tygodniu postami o robótkach, o nie - a wszystko dlatego, że postępów praktycznie brak. Nie mam czasu - nawarstwiła się praca i czynności poboczne, w tym moje "ulubione" wizyty u lekarza i w urzędach różnej maści, czyli absolutne pożeracze czasu. Niby mogłabym dziergać w kolejkach, ale jakoś wolę wziąć książkę. Celtic czeka więc na lepsze czasy. Skroiłam haremki i nie mam kiedy ich uszyć :-/ Może dziś po południu? Są i dobre "pożeracze", np. zajęcia z tańca orientalnego :-) Sporo czasu im teraz poświęcam, a koniec grudnia i pierwszy kwartał zapowiadają się interesująco, bo oprócz zwykłych zajęć szykuje się kilka ciekawych warsztatów. Jutro za to idę na 7 godzin warsztatów z ATS i tribal fusion. Ciekawe, czy przeżyję? Byłam już na takich zajęciach, ale z tradycyjnego tańca orientalnego, z którego coś umiem, a w ATS jestem nadal bardzo początkująca... No nic, do odważnych świat należy. A w czwartek robię sobie wagary i jadę do Bydgoszczy na warsztaty z choreografii z elementami "podłogowymi" ;-) Uzbrojona w siatkarskie nakolanniki oczywiście, bo moje kolana odpowiadają na taką zniewagę siniakami utrzymującymi się miesiącami ;-P Chwilowo zaś rozpływam się nad cudowną choreografią Ansui, też "podłogową" mocno:


Inspirująca arabska muzyka w wykonaniu Orkiestry Kairskiej i hipnotyzujące wręcz ruchy Ansui - kiedyż moje ciało wydobędzie z siebie taką grację i zmysłowość? Nieprędko pewnie, ale jak już to zrobi, to będę najseksowniejszą osiemdziesięciolatką na świecie :-) Miłego weekendu.

refleksja nad wszechogarniającą szarością...

Grudzień mamy, a śniegu nie tylko nie ma na całej połaci, ale nawet na skrawku krajobrazu. Deszcz pada, słońce się wyprowadziło chyba na dobre, człowiek budzi się rano z wielkim kamieniem na sercu i pustką w głowie. A ja... ja myślę sobie, że..
Ta zima kiedyś musi minąć
Zazieleni się
Urośnie kilka drzew
Niedojedzony chleb
W ustach zdąży się rozpłynąć
A nie dopity rum
Rozgrzeje nieco krew

Zimny poniedziałek
Gorącą stanie się niedzielą
Co niepozmywane
Samo zmyje się
Nieśmiały dotąd głos
Odezwie się jak dzwon w kościele
A tego, czego mało
Nie będzie wcale mniej

Choć mało rozumiem
A dzwony fałszywe
Coś mówi mi, że
Jeszcze wszystko będzie możliwe
Nim stanie się tak
Jak gdyby nigdy nic nie było.

Słów użyczył Pan Waglewski, a koloru orchidea z Ogrodu Botanicznego w Pradze :-)

szybkie pytanie o filcowanie

Panie i Panowie doświadczeni w filcowaniu, a zaszczycający mojego bloga swoją uwagą - mam pytanie. Czy istnieje jakiś uniwersalny współczynnik, określający (plus/minus) o ile zmniejszy się udziergana robótka po filcowaniu? Chcę sobie zrobić filcową kurteczkę, ale nie wiem, ile mam kupić włóczki. Gdybym wiedziała na przykład, że przeciętnie robótka kurczy się o jakieś powiedzmy 30% to mogłabym już coś z tą informacją zrobić. Czy można przyjąć jakieś bezpieczne założenie ogólne, czy też każda wełna kurczy się inaczej i po prostu trzeba zrobić próbkę, wymierzyć, sfilcować, ponownie wymierzyć i dopiero wtedy ustalić ostateczną ilość włóczki? Oczywiście i tak trzeba to zrobić rysując wzór, ale wolałabym wiedzieć z góry ile mniej więcej muszę kupić włóczki, żeby później nie biegać z rozwianym włosem i szukać jednego dodatkowego motka na przykład ;-)

Z wyrazami szacunku

Wasza Kompletnie Kopnięta w Sprawie Włóczek Herbatka

ratunku, słoniocy!

Jestem kompletnie niepoprawna. Byłam wczoraj z Matulą mą ukochaną w Leroy Merlin po wykładzinę do jednego z pokojów w jej mieszkaniu. I jakoś tak zdryfowałam do działu z firankami i tkaninami na obicia i zasłony. Bogini, jakież oni mają tam piękne materiały i kolory! No i nie wyszłam z gołymi rękami, lecz z kawałkiem opalizującej delikatnie tafty na... spódnicę ;-PP Taaa... Na swoje usprawiedliwienie mam, że jest przepiękna - niestety aparat w żaden sposób nie chce złapać tego piękna, więc muszę ją chyba opisać. Wątek zrobiony jest z nici intensywnie turkusowo-niebieskich, a osnowa z nici fioletowych (albo na odwrót, nie znam się), w każdym razie całość subtelnie zmienia kolor w zależności od tego, jak pada światło. Mogę patrzeć i patrzeć. Tafta, jak to tafta - jest nieco sztywna, ale nie szkodzi, bo chcę z niej spódnicę "architektoniczną". Najbardziej bym chciała taką zmodyfikowaną tiurniurę, ale po pierwsze materiału mam chyba za mało, a po drugie nie wierzę tak bardzo w swoje możliwości krawieckie ;-) Podoba mi się też taka spódnica. Nie wiem tylko jak to zrobić. Czy dobrze kombinuję, że to jest po prostu spódnica o linii A, zrobiona z klinów, a później w niektórych miejscach podszyto gumki, względnie zrobiono tuneliki ze sznurkami do zmarszczenia całego interesu?
Podoba mi się też taka i intuicyjnie wiem, jak to zrobić, tylko się boję, bo jednak wykroju na to nie mam.

o upadku moralnym i pożytkach z deprechy ;-)

Jak prawdziwy ćpun nie mam dumy ani poczucia godności, jeśli chodzi o włóczki ;-) Pamiętacie, jak mnie (i nie tylko mnie) hurtownia "Basior" załatwiła z czerwonym Woolim? Po czymś takim normalny człowiek trzymałby się z daleka. Ale nie ja ;-P Ja zamówiłam tam też Wooliego w kolorze butelkowej zieleni. I o dziwo - wszystko przebiegło bez najmniejszych problemów i wczoraj na moich kolanach spoczęła paczka z mięciutkimi motkami w bardzo przyjemnym odcieniu.


A rozczarowania związane z próbą "popełnienia" Sylvi natchnęły mnie do zaprojektowania innego płaszczyka - roboczo nazwałam go Etnopunkiem, bo ma elementy chińskie, mongolskie i zadziorne ;-) Czeka w kolejce, aż skończę Celtica, który nota bene raźno zmierza do przodu i jest gdzieś w okolicach pach ;-)
A Basior chyba chciał się zrehabilitować za wpadkę, bo w paczce dostałam też gazetkę robótkową Kartopu:


Całkiem ciekawe modele w środku - oto kilka wybranych:




Niestety opisy są po turecku, schematów nie ma, tylko rozpiska bardziej skomplikowanych ściegów, ale za to można zobaczyć, jaka włóczka Kartopu nadaje się na jakiego typu robótki najlepiej.
PS: Tak się zastanawiałam, czy nie powinnam zacząć pisać bloga także po angielsku - co sądzicie?

Steampunk!

Surfowałam sobie wczoraj troszkę w Internecie oglądając modę tribalową, poszukując inspiracji do kostiumów do tańca i oczywiście w końcu zawędrowałam na strony steampunkowe. Molom książkowym, zwłaszcza tym, lubiącym fantastykę, steampunk kojarzy się jednoznacznie z literaturą, ale część drogich czytelników pewnie właśnie drapię się w głowę, w której kołacze pytanie: "A co to niby jest?". Piękną, długą i obszerną definicję znajdziecie na Retrostacji, która jest polską skarbnicą wiedzy o steampunku. Mnie literatura i rzemiosło interesują mniej, za to bardzo podoba mi się steampunktowa moda - sporo zapożyczeń z epoki wiktoriańskiej, szczypta gotyckich klimatów, fascynacja mechaniką, trochę współczesnego szaleństwa, trochę industralu, trochę "trashion" - dziwaczne i piękne. Beautiful freaks, chadzają w spódnicach o XIX-wiecznym kroju uszytych na przykład... z czasz spadochronów z demobilu, ich biżuterię wykonano z zegarowych trybików, kolie na szyjach.. z zamków błyskawicznych. Przykładów wiele - mnie podoba się choćby ten zestaw i pomysły Abney Park. Muszę coś wykombinować, żeby moja garderoba nieco bardziej oszalała ;-)
PS: A jeśli chodzi o modę tribalową, to polecam stronę Kathleen Crowley - link w menu mojego bloga po prawej stronie.

dużo planów, mało konkretów

Zapomniałam napisać, że w ramach przełamywania mojego lęku przed maszyną do szycia kupiłam sobie wczoraj kawałek pięknej, mięsistej, lejącej satyny:


Jak widać fioletowej - coś ten kolor ostatnio się do mnie przykleił ;-) mam zamiar uszyć z niej haremki, bo materiał ma sari, z którego pierwotnie planowałam zrobić te spodnie jest jednak nieco zbyt sztywny i gotowe haremki mogłyby wyglądać dość teatralnie. Inspiracja chyba popłynęła od Ishtar Alabiny, choć dawno tego teledysku nie oglądałam (przy okazji, to sympatyczny arabski pop ;-)



Mam wykrój, materiał, nici i gumki oraz sprawną maszynę do szycia - wygląda na to, że nie mam już wymówki ;-) Nie wiem tylko kiedy to zrobię, bo ostatnio znów wpadłam w wirówkę i dni mijają bez ostrzeżenia. No właśnie - tłumaczenie łypie na mnie złym okiem z biurka, bo je zaniedbuję - a więc - do pracy rodacy - jutro weekend (mój też już zapełniony, ale nie szkodzi) ;-)

kołomyjka

Zabiegany mam koniec tygodnia, dużo spraw do załatwienia, problemów do rozwiązania i innych takich, mało fascynujących rzeczy, które trzeba zrobić. I wygląda na to, że kołomyjka przeciągnie się jeszcze na początek przyszłego tygodnia. Biedny Celtic, będzie samotnie leżeć w robótkowym kuferku ;-) Ale żeby wam przykro nie było, to wrzucam fotki Brygady Kryzys, która wygląda na nich niewinnie, a faktycznie bisurmani straszliwie ;-)


Pulpecja się namyśla, boję się zapytać nad czym ;-)


Staszek i Mantra, jak zwykle zwinięci w jakiś skomplikowany precel.

I komunikat specjalnie dla Kath - Smok wczoraj z narażeniem życia i zdrowia nosił na szyi malowniczo owinięte druty na żyłce z fragmentem Celtica, który zdołałam już udziergać. Twierdził, że nie gryzie, ale "gniecie" - w końcu doszliśmy do konsensusu, że on generalnie nie lubi, jak coś mu się owija wokół szyi (golfom, półgolfom, szalikom i krawatom śmierć!), więc nie jest obiektywny, dlatego owinęłam mu tę robótkę wokół przedramienia i jak ponosił, to stwierdził, że nie drapie nic a nic, nawet na wewnętrznej stronie przedramienia, gdzie skóra jest delikatna. Tym samym komisja stwierdziła, że Maya jest włóczką niegryzącą :-)

Celtic - podejście drugie

Moje pierwsze zmagania z Celtikiem, jak nazwałam piękny wzór z DROPSa, były mało satysfakcjonujące. Pisałam już, że postanowiłam wszystko spruć i zacząć z inną włóczką, bo poprzednia po wydzierganiu jakoś tak nierówno wyglądała. Zdecydowałam, że użyję tym razem włóczki Maya, która właśnie doleciała do mnie z Turcji. Ma boski, ciemnozielony kolor, mogę na nią patrzeć bez końca. Oto próbka warkocza:


Wybaczcie tę ilość szpilek, ale jakoś tak zwijała mi się strasznie ta próbka i musiałam zastosować środki przymusu bezpośredniego ;-) Wracając do włóczki, skład ma luksusowy: 20% jedwabiu, 80% alpaki i muszę przyznać, że wrażenia dotykowe są niepokojąco podniecające ;-P Maya jest gładka i miękka, przyjemnie prześlizguje się między palcami. Piszę jak prawdziwa fetyszystka włóczkowa ;-)
Tak, czy inaczej, zaczęłam dziergać Celtica, robótki nie przybywa jak przy poprzedniej włóczce, ale mam nadzieję, że efekt końcowy będzie powalający. Tym razem potrwa to pewnie nieco dłużej, bo dostałam nowy, dość duży projekt tłumaczeniowy i praca odbiera swój haracz czasowy ;-)

kolczuga na szybko i śliwkowo ;-)

włóczka: Kartopu Firenze Tiftik (25% moheru, 75% akrylu) w kolorze śliwkowym
ilość: ok. 250 g
druty: 5
wzór: Filati Handknitting Fall/Winter 2008/09
modyfikacje: brak
czas: 19-30.11.2208 (12 dni)


Miałam ciekawy pomysł na sesję zdjęciową, ale pogoda dalej stroi fochy, do chmur dołączyły deszcz i wiatr, więc wszystko na co nas dziś było stać to kilka szybkich zdjęć bez specjalnej aranżacji, trzaśniętych ad hoc na balkonie. Brak przygotowania widać zwłaszcza po głupawej minie modelki ;-)


Szczerze mówiąc, to kolczuga podoba mi się "tak se". Dzianina strasznie się "ciągnie", brzegi przodów zawijają, mam wrażenie, że wyglądam w tym nieco "paniusiowato".


Niewątpliwym plusem jest jej lekkość i niesamowita ilość ciepła, jaką generuje. Gdy tylko się nią otulę czuję, jakby zanurzyła się w przyjemnie ciepłej wodzie. Nawet jeśli nie będę chciała w kolczudze chodzić wśród ludzi, to z pewnością się przyda w domu - kiedy siedzę parę godzin przy laptopie i stukam tłumaczenie zwykle zamarzam, a w tej otulance na pewno będzie mi ciepło.

no chyba się rozpłaczę...

Właśnie dzwonił Pan z hurtowni, w której w piątek kupiłam tę piękną czerwoną włóczkę Wooly na płaszczyk. Jeden pan w piątek odłożył dla mnie ostatnie 1,5 kg, a drugi nie wiedział, że odłożone i sprzedał w sobotę :-// Więcej tego koloru mieć nie będą. Ja chyba nie mam nosić tej Sylvi, słowo daję :-( Najgorzej, że tak mi się Wooly podobał, że już nie mam ochoty na te, co widziałam w realnym sklepie, ech żyzń ....

ostra jazda

Miały być zdjęcia śliwkowej kolczugi. Ale pogoda się na nas pogniewała, od rana mamy zmierzch, więc o rozsądnych zdjęciach mowy nie ma, zwłaszcza, że kolczuga to raczej w ciemnej tonacji, więc w tej szarówce niemal znika, a lampa błyskowa sytuacji nie polepsza. Z tego samego względu nie pokaże wam dziś także absolutnie cudownej, mięciutkiej włóczki Maya, która właśnie dziś przyjechała do mnie z YarnParadise z Turcji. Ma boski, głęboki, zielony kolor. Cóż, może jutro aura będzie łaskawsza, a ja zdążę z Mayi wykonać próbki do Celtica. Cóż jeśli nie o drutowaniu, to o pichceniu będzie - w sobotę naszło mnie na coś wege i coś pikantnego. W lodówce o litość błagała zielona, kenijska fasolka, kupiona "na próbę". No to w rezultacie wyszło coś takiego:


A przygotowujemy taką ostrą jazdę bardzo prosto:
400 g obranych strąków zielonej fasolki szparagowej (może być i mrożona),
2 łyżki oliwy z oliwek extra vergin,
2 łyżki octu balsamico,
1 łyżka świeżego soku z cytryny,
1 łyżeczka musztardy rosyjskiej (albo innej pikantnej)
1 drobno posiekany ząbek czosnku
2 drobno posiekane papryczki piri-piri bez pestek (albo wymieszane 0,5 łyżeczki chili z 0,5 łyżeczki słodkiej papryki)
1/4 łyżeczki soli
Fasolkę wrzuciłam na wrzątek i ugotowałam do miękkości, następnie odcedziłam
i zanurzyłam w zimnej wodzie i znów dobrze odcedziłam. Pozostałe składniki
wymieszałam dokładnie trzepaczką w miseczce i powstałym sosem polałam
fasolkę, następnie wstawiłam do lodówki na 3 godz. (niecierpliwi mogą polać sosem gorąca fasolkę, wtedy wystarczy 1,5 godziny marynowania). Przed podaniem wymieszałam. Bardzo pikantne niebo w gębie :-)