O jeden wyrzut sumienia mniej…

Nareszcie spadł mi kamień z serca – skończyłam prezent ślubny dla mojej „trajbowej siostry”. Żeby nie było za różowo, to pierwsza rocznica jej ślubu minęła jesienią zeszłego roku. No tak – stanowczo przeliczyłam się z siłami i jak zwykle okazało się, że dobrymi chęciami wybrukowano piekło. Szydełkowałam to cudo około 1,5 roku. Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że w tzw. międzyczasie w moim życiu było sporo zawirowań i długie okresy, kiedy zwyczajnie nie miałam czasu szydełkować. Ale ostatecznie się zmotywowałam i chyba nie wyszło źle. Nowa właścicielka w każdym razie wyglądała na zadowoloną.


Obrus ma wymiary ok. 140 x 90 cm, zasadniczy wzór to koronka irlandzka (o ile mi wiadomo pochodzi jeszcze z czasów wiktoriańskich), border dobrałam „na oko”, żeby pasował do reszty.


Zużyłam na niego 3 kłębki i ciutkę Muzy produkowanej przez Ariadnę (szydełko 0,9 mm). To bardzo przyjemna, bawełniana nitka 30 tex x 4, niezbyt sztywna i nie za miękka. W sam raz. W dodatku facebookowa mądrość zbiorowa uświadomiła mnie, że wykrochmalić toto można w gotowym krochmalu, co też uczyniłam i wyszło w sam raz.


Jeśli myślicie, że po tej „wpadce” z terminem wykonania ma dość szydełkowania, to się mylicie – po głowie chodzi mi spódniczka ołówkowa z podwyższonym stanem, której wierzchnią warstwę wykonano właśnie w techniczne Irish crochet. I jeszcze nowe firanki do kuchni… No nic, zobaczymy, jak to się rozwinie ;-P