czyżby powrót?

Kilka lat temu przechodziłam fazę fascynacji japońskimi wycinankami - isekatagami i kiri-e. Temat rzeka, więc może przybliżę go nieco kiedyś w osobnym poście, w każdym razie fascynacja przeszła w praktykę i przez jakiś czas ostro "wycinałam" ;-) Jednak od jakichś 3-4 lat nie miałam nożyka w ręku, obawiam się nawet, czy w ogóle potrafiłabym coś ciekawego zrobić. Przeglądałam zdjęcia swoich starych prac i doszłam do wniosku, że teraz, kiedy moje życie jest bardziej poukładane i mam więcej czasu na rozwijanie własnych "talentów" może warto by było wrócić do tego mimo wszystko. Tym bardziej, że jest pewna szansa, iż w moje łapki dostanie się prawdziwy japoński papier washi, idealny do wycinanek (ale cicho sza, żeby nie zapeszyć).
Te wycinanki to nie była jakaś wielka sztuka, ale sprawiały mi dużo frajdy. Poniżej kilka takich odgrzebanych "staroci", może wam się spodobają.


Moja ulubiona praca, inspiracja chyba jest jasna ;-) To była największa wycinanka, jaką zrobiłam (ponad metr na metr), wygrałam dzięki niej konkurs plastyczny organizowany przez moją ówczesną firmę we wszystkich oddziałach w Europie. Wisi teraz w jej niemieckiej siedzibie :-)



To miała być taka seria "Cztery pory roku", ale powstało tylko "Lato" i "Jesień", tło jest malowane kolorowym tuszem - zainspirowały mnie rysunki Aborygenów.


A to była szybka wycinanka zrobiona pod wpływem zabaw Staszka z piłeczką,


drzewo życia zrobione dla zmagającego się z chorobą przyjaciela z Irlandii,


Ważka o schrzanionej kompozycji - niestety, skupiłam się na skrzydłach i nie przemyślałam odpowiednio wcześnie, gdzie umieścić "podpórki" przytrzymujące wycinankę, więc wyszło dość przypadkowo.